#บังทันวีคลี่ 29 ; POV
Jungkook x V
writer : Largomorpha
เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็วสำหรับมนุษย์ธรรมดาๆอย่างผมที่ตอนกลางวันเรียนหนังสือ
ส่วนตอนกลางคืนทำงานพาร์ทไทม์ ผมทำงานในร้านอาหารกึ่งผับ
ปีใหม่ไม่ได้มีความสำคัญกับผมไปมากกว่าเทศกาลๆหนึ่งที่ทำให้ลูกค้าเยอะ ซึ่งอย่างน้อยมันก็ทำให้ผมได้ทิปมากขึ้นแลกกับการทำงานล่วงเวลา
ผมลืมตาขึ้นมาในตอนบ่ายๆ กว่าจะลากสังขารกลับมาอพาร์ทเม้นต์ของตัวเองได้ก็ตอนแสงแรกแห่งปีโผล่ขึ้นจากขอบฟ้า
นึกย้อนไปถึงปีก่อนที่ได้พบลูกค้าคนหนึ่ง
เสียงพลุดังแว่วเข้ามาในร้านทำให้ผมชะงักมือที่กำลังจะเสิร์ฟเครื่องดื่มสีสดแก่ลูกค้าตรงหน้า
นัยน์ตาคมตวัดขึ้นมามองหน้าผมพลางเลิกคิ้วขึ้นอย่างสงสัย ทำให้ผมเห็นหน้าลูกค้ารายนี้ชัดเจน
“ขอโทษครับ” ผมกล่าวขอโทษที่ทำหน้าที่บกพร่องไป จังหวะหมุนตัวกลับมือแกร่งก็คว้าที่แขนผม
“จะรีบไปไหนล่ะ มาคุยกันก่อนสิ คุณ...คิมแทฮยอง” ลูกค้าตรงหน้าเหลือบอ่านป้ายชื่อพนักงานของผม
ไม่ผิดกฎของร้านหากพนักงานจะนั่งบริการลูกค้า
แต่นั่นไม่ใช่สิ่งที่ผมชอบ หากคนตรงหน้ากลับให้ความรู้สึกถูกชะตาด้วยจนผมยอมนั่งลงข้างๆ
ผมได้รู้ว่าเขาชื่อจอนจองกุก
อายุเท่าๆกับผมแต่มีชีวิตที่สุขสบายกว่านั่นทำให้ผมอิจฉาเค้าไม่น้อย จองกุกเป็นคนร่าเริงและคุยสนุก
เค้าทำให้ผมยิ้มตามได้ทุกเรื่อง เราผลัดกันเราเรื่องของตัวเองให้อีกฝ่ายฟัง
จนเหมือนเรารู้จักกันมาทั้งชาติ ผมคิดว่ามันคงจะดีถ้าเราได้เป็นเพื่อนกัน
จองกุกรอจนผมเลิกงาน จากนั้นเขาก็พาผมออกไปที่สวนสาธารณะริมแม่น้ำไม่ไกลจากตัวร้านอาหารนั้น
เราซื้อรามยอนมากินกันท่ามกลางอากาศหนาว เอนกายลงนอนกับพื้นหญ้า
มองดูดาวบนท้องฟ้าด้วยกัน จองกุกมีความรู้ด้านนี้เยอะเลย เค้าเล่าเรื่องดาวแต่ละดวงให้ผมฟัง
เป็นเหมือนนิทานหลอกเด็กแต่ผมกลับรู้สึกสนุกมาก
แปลกไหมถ้าเราจะตกหลุมรักคนๆหนึ่งได้ภายในเวลาอันสั้น
ผ่านการพูดคุยและเล่าเรื่องราวของกันและกัน ผมไม่อยากเป็นแค่เพื่อนกับเค้าแล้วล่ะ
เรายิ้มให้กัน หัวเราะให้กัน
จนผมอยากจะหยุดเวลาตอนนั้นไว้
และแน่นอนว่ามันเป็นไปไม่ได้
เวลาแห่งการจากลามาถึง
“จองกุก เราจะได้เจอกันอีกมั๊ย” ผมหลุบตาต่ำลง ถามอีกฝ่ายด้วยความลังเล
เนื่องจากสถานะของเรามันแตกต่างกันมากเกินไป การที่เราจะโคจรมาเจอกันอีกครั้งเป็นเรื่องที่ยาก
ผมรู้ได้จากตอนที่คุยกัน พรุ่งนี้จองกุกก็ต้องไปต่างประเทศแล้ว
“ได้สิ ถ้านายต้องการ” จองกุกยิ้มให้ผม มือหนาของอีกฝ่ายประคองหน้าผมขึ้นมา
ทำให้ผมต้องช้อนสายตาที่มอง สบตากับร่างหนา
“แน่ใจนะ”
“ฉันสัญญา”
จองกุกขยับเข้ามาใกล้ผมมากขึ้น
และจุบพิตที่หน้าผากผม
ฉันรักนาย
ผมยกมือขึ้นมาทาบที่อก
ก้อนเนื้อข้างในนี้เต้นเป็นจังหวะเร็วทุกครั้งที่นึกถึงจองกุก
เหมือนผมเพิ่งได้เจอจองกุกไม่นานทั้งๆที่เวลาผ่านไปครบ 1 ปี ที่จริงก่อนจากกันเราก็ได้แลกคาทกกันเอาไว้
แต่ไม่เคยได้ใช้คุยกันเลย ผมไม่ทักจองกุก จองกุกก็ไม่ทักผม
ราวกับว่าเรารอพรหมลิขิตให้ได้เจอกันอีกครั้ง
ผมเองก็สงสัยว่าจุมพิตที่หน้าผากนั้นมีความหมายว่าอะไร
แต่ตอนนั้นผมจำได้เพียงว่าร่างกายของผมไม่ฟังคำสั่ง
รู้ตัวอีกทีเราก็แยกกันแล้วจึงไม่มีโอกาสได้ถามออกไป
ผมลุกขึ้นมาอาบน้ำ ออกจากห้องที่ใช้ซุกหัวนอนมาหาอะไรทาน
ผมเดินลงบันไดมาเรื่อยๆ เจอถึงทางเท้า วันแรกของปีเป็นวันหยุดจึงไม่ค่อยมีคนมากนัก
ตุบ! ไหล่ผมกระแทกเข้ากับผู้ชายคนหนึ่งเข้า
เขาหันมาโค้งขอโทษผมแต่ด้วยความที่ใส่ฮูดสีดำและแมสปกปิดใบหน้าไปกว่าครึ่งทำให้ผมไม่มีโอกาสได้เห็นหน้าไอ้เวรนั่น
ผมได้แต่สบถอยู่ในใจ
แต่... แผ่นหลังนั้นช่างคุ้นจริงๆ
ผมมองตามผู้ชายคนนั้น เดินไปประมาณ 10
ก้าวก็หยุดเดิน เขาถอดฮูดและแมสออกแล้วหันกลับมาสบตาผม วินาทีนั้นเหมือนมีคนมาหยุดเวลาเอาไว้
จอนจองกุก
คนที่ผมเฝ้าคิดถึงมาทั้งปีกลับมาปรากฏตรงหน้าผม
“จองกุก...”
จองกุกเดินกลับมาหาผม ระยะทางใกล้นิดเดียวแต่ผมกลับรู้สึกว่ามันไกลเหลือเกิน
“ว่าไง... หวัดดี ฉันกลับมาแล้วนะ”
ผมไม่รู้ว่าตัวเองฉีกยิ้มกว้างแค่ไหน
จองกุกก็ยิ้มกว้างตอบผมเช่นกัน
“ฉันกลับมาอยู่เกาหลีแล้วล่ะ ว่าแต่นายกำลังจะออกไปไหน”
โครก เสียงท้องร้องของผมเป็นคำตอบที่ดีให้จองกุก
แต่มันทำให้ผมอายจนแทบมุดดินหนี
"นายคงหิว ไปกันเถอะ”
เราเดินเคียงข้างกันโดยไม่จำเป็นต้องรีบร้อนอะไร
“ว่าแต่นายรู้ที่อยู่ฉันได้ไงจองกุก”
“ฮ่าๆๆ นายลืมไปแล้วหรอแทฮยอง
เมื่อคืนนายก็ทำงานที่ร้านเดิม ฉันแค่เดินตามนายกลับบ้านเอง”
อ่า ให้ตายเถอะ ทำไมผมไม่รู้ตัวเลย
ถ้าเป็นคนร้ายผมคงไม่รอดแล้วมั้งเนี่ย
เราเดินมาเกือบครึ่งชั่วโมงจองกุกพาผมเดินเข้าร้านหรูร้านหนึ่ง
“นี่นาย จะบ้าหรอ” ผมกระซิบกับจองกุกเสียงเบา
ในขณะที่เขาลากผมให้เดินตามพนักงานเข้ามาในร้าน ผมจะไปมีปัญญาจ่ายได้ไง แพงขนาดนี้
กระเป๋าฉีกแน่ ไม่น่าตามนายมาเลยให้ตายเถอะ
ผมนั่งหน้าบูด
จองกุกเป็นคนสั่งอาหารให้ผม ดูเหมือนเค้าจะเลือกแต่เมนูที่ผมชอบ
มันทำให้ผมนึกถึงบทสนทนาเมื่อปีที่แล้วได้ ผมเองก็จำได้ว่าจองกุกกินอะไร เราต่างจำอาหารที่อีกฝ่ายชอบได้...
“มีอะไรหรอ” จองกุกถามขึ้นหลังจากพนักงานรับออร์เดอร์ไปแล้ว
“นายจะบ้ารึไง
ฉันไม่ได้คาบช้อนเงินช้อนทองมาเกิดเหมือนนายนะ นี่มันแพงมากๆๆๆๆๆเลยด้วย”
“แล้วใครว่าฉันจะให้นายจ่ายล่ะ”
“แล้วนายจะจ่ายให้ฉันด้วยเหตุผลอะไรล่ะ”
“ไม่เห็นจำเป็นที่จะต้องมีเหตุผลเลย
.
.
.
.
.
.
.
.
แต่ถ้านายอยากหาเหตุผลให้กับการกระทำของฉัน
ก็ถือซะว่าฉันจีบนายก็แล้วกัน”
หน้าของผมที่คงจะเห่อขึ้นสีแดง
จองกุกบ้า พูดออกมาแบบนี้ได้ไงกัน ส่วนเจ้าตัวนั่งจ้องหน้าผมเฉย
“นี่ แทฮยอง นายคิดถึงฉันบ้างมั๊ย”
“คิดถึงสิ”
ผมตอบเสียงอ้อมแอ้ม
“ฉันก็เหมือนกัน” จองกุกตอบหน้าตาย
คนบ้าอะไรไม่อายบ้างหรือ
เราทั้งคู่ต่างเงียบและจัดการอาหารตรงหน้า
เมื่อทานเสร็จ จองกุกก็จ่ายเงินไปตามระเบียบ
จองกุกพาผมมาที่สวนสาธารณะที่เดิม
ตอนนี้เป็นช่วงเย็นๆทำให้มีคนพลุกพล่าน ต่างจากวันนั้นที่มีเพียงผมกับจองกุก เราเปลี่ยนจากเดินบนสนามหญ้ามาเดินริมแม่น้ำแทน
ผมตัดสินใจเอ่ยขึ้นทำลายความเงียบ
“จองกุก
ฉันอยากจะบอกนายตั้งแต่วันนั้นแล้วแต่คิดว่ามันคงเร็วไปเพราะเราพึ่งจะรู้จักกัน
แต่นี่ก็ผ่านมาแล้ว 1 ปี ฉันยังรู้สึกเหมือน... ไม่สิ มากกว่าเดิม
.
.
.
.
.
.
.
.
ฉันระ” จองกุกเอามือมาปิดปากผม
“ให้ฉันได้พูดก่อนสิแทฮยอง”
“นายรู้หรอว่าฉันจะพูดอะไร”
“ก็เดาได้ไม่ยากนี่
ในเมื่อเรารู้สึกเหมือนกัน” จองกุกเบนหน้าหันไปมองแม่น้ำข้างๆ
ผมไม่กล้าเดาสุ่มเพราะไม่อยากให้ความหวังตัวเอง
ผมมองไปที่แม่น้ำตามจองกุก
“จองกุกรักแทฮยองนะ” จู่ๆอีกฝ่ายก็เอ่ยขึ้นมา
ผมหันขวับกลับมามองจองกุกที่จ้องหน้าผมอยู่ก่อนแล้ว จองกุกยิ้มแต่ผมกำลังตกใจอยู่
สีหน้าผมตอนนี้คงตลกพิลึก
“แล้วแทฮยองล่ะ รักจองกุกมั๊ย”
“อื้อ
รักสิ”
เราอาจใช้เวลาเพียงเสี้ยววินาทีในการตกหลุมรักคนคนหนึ่ง
และใช้เวลาชั่วชีวิตในการจดจำคนคนนั้น
จองกุกคงเป็นของขวัญวันปีใหม่ที่พระเจ้าประทานให้ผมสินะ
HAPPY NEW YEAR ค่ะ รีดเดอร์ทุกคน
TALK: สวัสดีค่ะ เพิ่งเคยแต่งฟิคลงครั้งแรกค่ะ ขอบคุณที่กดเข้ามาอ่านจนถึงตอนจบนะคะ
ยังต้องพัฒนาฝีมืออีกมาก ยังไงก็ช่วยติชมด้วยนะคะ หรือจะตามไปหวีดบังทันด้วยกันก็ได้ค่ะ
@haaku__ https://twitter.com/haaku__?s=09
ฝากติดตามฟิคเรื่องต่อๆไปที่จะลงด้วยค่ะ ขอบคุณค่ะ
Bet365 Casino and Games 2021 - Vie Casino
ตอบลบBet365 Casino and Games. bet365 is an online casino based in bet365 Curacao. planet win 365 The brand's motto is "Make a living from nothing". It is licensed by Curacao and licensed by