2 มกราคม 2560

OS/SF | HPNY (KOOKV)


 
#บังทันวีคลี่ 29 ; POV 



Jungkook x V
writer : Largomorpha












เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็วสำหรับมนุษย์ธรรมดาๆอย่างผมที่ตอนกลางวันเรียนหนังสือ ส่วนตอนกลางคืนทำงานพาร์ทไทม์ ผมทำงานในร้านอาหารกึ่งผับ ปีใหม่ไม่ได้มีความสำคัญกับผมไปมากกว่าเทศกาลๆหนึ่งที่ทำให้ลูกค้าเยอะ ซึ่งอย่างน้อยมันก็ทำให้ผมได้ทิปมากขึ้นแลกกับการทำงานล่วงเวลา
ผมลืมตาขึ้นมาในตอนบ่ายๆ กว่าจะลากสังขารกลับมาอพาร์ทเม้นต์ของตัวเองได้ก็ตอนแสงแรกแห่งปีโผล่ขึ้นจากขอบฟ้า นึกย้อนไปถึงปีก่อนที่ได้พบลูกค้าคนหนึ่ง




เสียงพลุดังแว่วเข้ามาในร้านทำให้ผมชะงักมือที่กำลังจะเสิร์ฟเครื่องดื่มสีสดแก่ลูกค้าตรงหน้า
นัยน์ตาคมตวัดขึ้นมามองหน้าผมพลางเลิกคิ้วขึ้นอย่างสงสัย ทำให้ผมเห็นหน้าลูกค้ารายนี้ชัดเจน

            ขอโทษครับผมกล่าวขอโทษที่ทำหน้าที่บกพร่องไป จังหวะหมุนตัวกลับมือแกร่งก็คว้าที่แขนผม
            จะรีบไปไหนล่ะ มาคุยกันก่อนสิ คุณ...คิมแทฮยองลูกค้าตรงหน้าเหลือบอ่านป้ายชื่อพนักงานของผม

            ไม่ผิดกฎของร้านหากพนักงานจะนั่งบริการลูกค้า แต่นั่นไม่ใช่สิ่งที่ผมชอบ หากคนตรงหน้ากลับให้ความรู้สึกถูกชะตาด้วยจนผมยอมนั่งลงข้างๆ

            ผมได้รู้ว่าเขาชื่อจอนจองกุก อายุเท่าๆกับผมแต่มีชีวิตที่สุขสบายกว่านั่นทำให้ผมอิจฉาเค้าไม่น้อย จองกุกเป็นคนร่าเริงและคุยสนุก เค้าทำให้ผมยิ้มตามได้ทุกเรื่อง เราผลัดกันเราเรื่องของตัวเองให้อีกฝ่ายฟัง จนเหมือนเรารู้จักกันมาทั้งชาติ ผมคิดว่ามันคงจะดีถ้าเราได้เป็นเพื่อนกัน
           
จองกุกรอจนผมเลิกงาน จากนั้นเขาก็พาผมออกไปที่สวนสาธารณะริมแม่น้ำไม่ไกลจากตัวร้านอาหารนั้น เราซื้อรามยอนมากินกันท่ามกลางอากาศหนาว เอนกายลงนอนกับพื้นหญ้า มองดูดาวบนท้องฟ้าด้วยกัน จองกุกมีความรู้ด้านนี้เยอะเลย เค้าเล่าเรื่องดาวแต่ละดวงให้ผมฟัง เป็นเหมือนนิทานหลอกเด็กแต่ผมกลับรู้สึกสนุกมาก


แปลกไหมถ้าเราจะตกหลุมรักคนๆหนึ่งได้ภายในเวลาอันสั้น ผ่านการพูดคุยและเล่าเรื่องราวของกันและกัน ผมไม่อยากเป็นแค่เพื่อนกับเค้าแล้วล่ะ

เรายิ้มให้กัน หัวเราะให้กัน จนผมอยากจะหยุดเวลาตอนนั้นไว้
            และแน่นอนว่ามันเป็นไปไม่ได้
           
เวลาแห่งการจากลามาถึง
            จองกุก เราจะได้เจอกันอีกมั๊ยผมหลุบตาต่ำลง ถามอีกฝ่ายด้วยความลังเล เนื่องจากสถานะของเรามันแตกต่างกันมากเกินไป การที่เราจะโคจรมาเจอกันอีกครั้งเป็นเรื่องที่ยาก ผมรู้ได้จากตอนที่คุยกัน พรุ่งนี้จองกุกก็ต้องไปต่างประเทศแล้ว
            ได้สิ ถ้านายต้องการ จองกุกยิ้มให้ผม มือหนาของอีกฝ่ายประคองหน้าผมขึ้นมา ทำให้ผมต้องช้อนสายตาที่มอง สบตากับร่างหนา
            แน่ใจนะ
            ฉันสัญญา
            จองกุกขยับเข้ามาใกล้ผมมากขึ้น และจุบพิตที่หน้าผากผม
            ฉันรักนาย




            ผมยกมือขึ้นมาทาบที่อก ก้อนเนื้อข้างในนี้เต้นเป็นจังหวะเร็วทุกครั้งที่นึกถึงจองกุก เหมือนผมเพิ่งได้เจอจองกุกไม่นานทั้งๆที่เวลาผ่านไปครบ 1 ปี ที่จริงก่อนจากกันเราก็ได้แลกคาทกกันเอาไว้ แต่ไม่เคยได้ใช้คุยกันเลย ผมไม่ทักจองกุก จองกุกก็ไม่ทักผม ราวกับว่าเรารอพรหมลิขิตให้ได้เจอกันอีกครั้ง
            ผมเองก็สงสัยว่าจุมพิตที่หน้าผากนั้นมีความหมายว่าอะไร แต่ตอนนั้นผมจำได้เพียงว่าร่างกายของผมไม่ฟังคำสั่ง รู้ตัวอีกทีเราก็แยกกันแล้วจึงไม่มีโอกาสได้ถามออกไป
           

ผมลุกขึ้นมาอาบน้ำ ออกจากห้องที่ใช้ซุกหัวนอนมาหาอะไรทาน ผมเดินลงบันไดมาเรื่อยๆ เจอถึงทางเท้า วันแรกของปีเป็นวันหยุดจึงไม่ค่อยมีคนมากนัก
ตุบ! ไหล่ผมกระแทกเข้ากับผู้ชายคนหนึ่งเข้า เขาหันมาโค้งขอโทษผมแต่ด้วยความที่ใส่ฮูดสีดำและแมสปกปิดใบหน้าไปกว่าครึ่งทำให้ผมไม่มีโอกาสได้เห็นหน้าไอ้เวรนั่น ผมได้แต่สบถอยู่ในใจ
แต่... แผ่นหลังนั้นช่างคุ้นจริงๆ
ผมมองตามผู้ชายคนนั้น เดินไปประมาณ 10 ก้าวก็หยุดเดิน เขาถอดฮูดและแมสออกแล้วหันกลับมาสบตาผม วินาทีนั้นเหมือนมีคนมาหยุดเวลาเอาไว้
จอนจองกุก คนที่ผมเฝ้าคิดถึงมาทั้งปีกลับมาปรากฏตรงหน้าผม
จองกุก...
จองกุกเดินกลับมาหาผม ระยะทางใกล้นิดเดียวแต่ผมกลับรู้สึกว่ามันไกลเหลือเกิน
ว่าไง... หวัดดี ฉันกลับมาแล้วนะ
ผมไม่รู้ว่าตัวเองฉีกยิ้มกว้างแค่ไหน จองกุกก็ยิ้มกว้างตอบผมเช่นกัน
ฉันกลับมาอยู่เกาหลีแล้วล่ะ ว่าแต่นายกำลังจะออกไปไหน
โครก เสียงท้องร้องของผมเป็นคำตอบที่ดีให้จองกุก แต่มันทำให้ผมอายจนแทบมุดดินหนี
"นายคงหิว ไปกันเถอะ
เราเดินเคียงข้างกันโดยไม่จำเป็นต้องรีบร้อนอะไร
ว่าแต่นายรู้ที่อยู่ฉันได้ไงจองกุก
ฮ่าๆๆ นายลืมไปแล้วหรอแทฮยอง เมื่อคืนนายก็ทำงานที่ร้านเดิม ฉันแค่เดินตามนายกลับบ้านเอง
อ่า ให้ตายเถอะ ทำไมผมไม่รู้ตัวเลย ถ้าเป็นคนร้ายผมคงไม่รอดแล้วมั้งเนี่ย


เราเดินมาเกือบครึ่งชั่วโมงจองกุกพาผมเดินเข้าร้านหรูร้านหนึ่ง
            นี่นาย จะบ้าหรอผมกระซิบกับจองกุกเสียงเบา ในขณะที่เขาลากผมให้เดินตามพนักงานเข้ามาในร้าน ผมจะไปมีปัญญาจ่ายได้ไง แพงขนาดนี้ กระเป๋าฉีกแน่ ไม่น่าตามนายมาเลยให้ตายเถอะ
            ผมนั่งหน้าบูด จองกุกเป็นคนสั่งอาหารให้ผม ดูเหมือนเค้าจะเลือกแต่เมนูที่ผมชอบ มันทำให้ผมนึกถึงบทสนทนาเมื่อปีที่แล้วได้ ผมเองก็จำได้ว่าจองกุกกินอะไร เราต่างจำอาหารที่อีกฝ่ายชอบได้...
            มีอะไรหรอจองกุกถามขึ้นหลังจากพนักงานรับออร์เดอร์ไปแล้ว
            นายจะบ้ารึไง ฉันไม่ได้คาบช้อนเงินช้อนทองมาเกิดเหมือนนายนะ นี่มันแพงมากๆๆๆๆๆเลยด้วย
            แล้วใครว่าฉันจะให้นายจ่ายล่ะ
            แล้วนายจะจ่ายให้ฉันด้วยเหตุผลอะไรล่ะ
            ไม่เห็นจำเป็นที่จะต้องมีเหตุผลเลย
            .
.
.
.
.
.
.
.
            แต่ถ้านายอยากหาเหตุผลให้กับการกระทำของฉัน ก็ถือซะว่าฉันจีบนายก็แล้วกัน
            หน้าของผมที่คงจะเห่อขึ้นสีแดง จองกุกบ้า พูดออกมาแบบนี้ได้ไงกัน ส่วนเจ้าตัวนั่งจ้องหน้าผมเฉย
            นี่ แทฮยอง นายคิดถึงฉันบ้างมั๊ย
            คิดถึงสิผมตอบเสียงอ้อมแอ้ม
            ฉันก็เหมือนกัน จองกุกตอบหน้าตาย คนบ้าอะไรไม่อายบ้างหรือ
           
            เราทั้งคู่ต่างเงียบและจัดการอาหารตรงหน้า เมื่อทานเสร็จ จองกุกก็จ่ายเงินไปตามระเบียบ
            จองกุกพาผมมาที่สวนสาธารณะที่เดิม ตอนนี้เป็นช่วงเย็นๆทำให้มีคนพลุกพล่าน ต่างจากวันนั้นที่มีเพียงผมกับจองกุก เราเปลี่ยนจากเดินบนสนามหญ้ามาเดินริมแม่น้ำแทน
           
ผมตัดสินใจเอ่ยขึ้นทำลายความเงียบ
จองกุก ฉันอยากจะบอกนายตั้งแต่วันนั้นแล้วแต่คิดว่ามันคงเร็วไปเพราะเราพึ่งจะรู้จักกัน แต่นี่ก็ผ่านมาแล้ว 1 ปี ฉันยังรู้สึกเหมือน... ไม่สิ มากกว่าเดิม
.
.
.
.
.
.
.
.
ฉันระจองกุกเอามือมาปิดปากผม
            ให้ฉันได้พูดก่อนสิแทฮยอง
            นายรู้หรอว่าฉันจะพูดอะไร
            ก็เดาได้ไม่ยากนี่ ในเมื่อเรารู้สึกเหมือนกันจองกุกเบนหน้าหันไปมองแม่น้ำข้างๆ
            ผมไม่กล้าเดาสุ่มเพราะไม่อยากให้ความหวังตัวเอง ผมมองไปที่แม่น้ำตามจองกุก
            จองกุกรักแทฮยองนะจู่ๆอีกฝ่ายก็เอ่ยขึ้นมา ผมหันขวับกลับมามองจองกุกที่จ้องหน้าผมอยู่ก่อนแล้ว จองกุกยิ้มแต่ผมกำลังตกใจอยู่ สีหน้าผมตอนนี้คงตลกพิลึก
            แล้วแทฮยองล่ะ รักจองกุกมั๊ย
            อื้อ รักสิ
            เราอาจใช้เวลาเพียงเสี้ยววินาทีในการตกหลุมรักคนคนหนึ่ง และใช้เวลาชั่วชีวิตในการจดจำคนคนนั้น
จองกุกคงเป็นของขวัญวันปีใหม่ที่พระเจ้าประทานให้ผมสินะ








HAPPY NEW YEAR ค่ะ รีดเดอร์ทุกคน


TALK: สวัสดีค่ะ เพิ่งเคยแต่งฟิคลงครั้งแรกค่ะ ขอบคุณที่กดเข้ามาอ่านจนถึงตอนจบนะคะ ยังต้องพัฒนาฝีมืออีกมาก ยังไงก็ช่วยติชมด้วยนะคะ หรือจะตามไปหวีดบังทันด้วยกันก็ได้ค่ะ @haaku__  https://twitter.com/haaku__?s=09
ฝากติดตามฟิคเรื่องต่อๆไปที่จะลงด้วยค่ะ ขอบคุณค่ะ




1 ความคิดเห็น:

  1. ไม่ระบุชื่อ24 มกราคม 2565 เวลา 12:46

    Bet365 Casino and Games 2021 - Vie Casino
    Bet365 Casino and Games. bet365 is an online casino based in bet365 Curacao. planet win 365 The brand's motto is "Make a living from nothing". It is licensed by Curacao and licensed by

    ตอบลบ